Web - Windows - iPhone
Przeczytaj następujący tekst w dużej grupie. Być może trzeba będzie zatrzymać się po pierwszym akapicie i krótko omówić nasuwające się pytania, a następnie przeczytać i rozważyć dalsze akapity.
Każde pokolenie młodzieży wyróżnia się pewnymi cechami a jej życie kształtują szczególne siły. Podczas tej sesji wasza grupa zastanowi się wspólnie nad tym istotnym tematem. Jak widzisz rolę swojego pokolenia w społeczeństwie? Jaki wyższy cel kształtuje twoje osobiste i kolektywne działania?
Konferencje młodzieżowe skupiają młodych ludzi w różnym wieku i o różnym doświadczeniu. Wielu jest nastolatkami, którzy poprzez szkołę, rodzinę oraz życie w społeczności przygotowują się do obowiązków dorosłości. Inni są starszą młodzieżą, studiującą lub pracującą, będącą już w związku małżeńskim lub w trakcie zakładania rodziny. Niektórym społeczne warunki narzuciły obowiązki ponad ich wiek i przetrwanie ich rodziny może już leżeć na ich barkach. Podobną różnorodnością cechują się społeczności, z których pochodzą, począwszy od małych wiosek, a skończywszy na dzielnicach wielkich przemysłowych aglomeracji z milionami mieszkańców.
Niezależnie od ich sytuacji społecznej, młodzi ludzie pragną duchowego i intelektualnego rozwoju oraz „dokonać wkładu w losy ludzkości”1 . Posiadają oni mnóstwo wspaniałych zdolności, których odpowiednie ukierunkowanie jest istotne, gdyż ukierunkowane niewłaściwie lub zmanipulowane przez innych mogą stać się przyczyną społecznego cierpienia. Pośród młodzieży świata są ci ożywieni wizją duchowo i materialnie prosperującego świata nakreśloną przez Bahá'u'lláha. Angażowanie się w programy Instytutu pomaga im ujrzeć siebie kroczących ścieżką służby. Idąc tą ścieżką umacniają swą zdolność wdrażania nauk Bahá'u'lláha w życie społeczeństwa. Rozumieją, jak powiedział ‘Abdu'l-Bahá, że na tym świecie nie ma uczynku „szlachetniejszego niż służenie wspólnemu dobru”2, że „największą prawością”3 jest „powstanie i pełne energii poświęcenie się służeniu szerokim rzeszom”4.
W bezinteresownej służbie społeczeństwu jest szansa zarówno na osobisty rozwój, jak i zwiększenie zdolności przyczyniania się do rozwoju społecznego. „Służba ludzkości jest służbą Bogu”5, podkreślał ‘Abdu'l-Bahá. Tych, którzy powstali, by służyć, nawoływał: „Niechaj miłość i światło Królestwa promieniują przez was, aż każdy, kto spojrzy na was zostanie oświecony ich blaskiem”6. Poprzez ukierunkowywanie swych talentów i zdolności dla wzniesienia społeczeństwa „stają się oni przyczyną pokoju w świecie stworzenia”7. W miarę jak ich codzienne czynności przesiąknięte zostają duchem szczodrego dawania oraz jak oferują dobrowolne akty dla dobra innych, przyciągają wsparcie i potwierdzenia Boga.
Jest zatem niezwykle istotne, aby stale rosnąca liczba tych, którzy są w okresie najlepszych lat swojej młodości „przygotowała się do życia w służbie”8 społeczeństwu. Naturalnie wiele spraw zajmuje ich czas i energię: edukacja, praca, czas wolny, życie duchowe, zdrowie fizyczne. Jednakże uczą się oni unikać fragmentarycznego podejścia do życia, które nie dostrzega związku pomiędzy wieloma jego aspektami. Takie rozdzielające postrzeganie życia często sprawia, iż jednostki stają się ofiarami fałszywych wyborów zasugerowanych w pytaniach takich jak studiować czy służyć, rozwijać się materialnie czy przyczyniać się do rozwoju innych, zająć się pracą zawodową czy oddać się służbie. Niezdolność postrzegania życia jako spójnej całości często rodzi niepokój i chaos. Poprzez służbę młodzi ludzie są w stanie nauczyć się kultywować życie, którego różne aspekty uzupełniają się nawzajem.
Zapewnieni o niezawodnych błogosławieństwach dla tych, którzy powstaną, aby służyć, młodzież spogląda na środowiska, w których wchodzi w interakcję z innymi – rodzinę, grupę rówieśników, szkołę, miejsce pracy, media, społeczność – i rozpoznaje społeczne siły, które w nich działają. Niektóre z tych sił, jak na przykład umiłowanie prawdy, pragnienie wiedzy i zamiłowanie do piękna, napędzają ją do postępu na ścieżce służby. Inne siły, jak na przykład szerzący się materializm i egocentryzm, są destruktywne i wypaczając pogląd na świat młodych ludzi hamują indywidualny i grupowy rozwój. W miarę jak kontynuują oni swoje wysiłki przyczyniające się do tworzenia lepszego świata, ich zdolność do czerpania z duchowych i społecznych sił, które czynią ich budowniczymi cywilizacji, rośnie niepomiernie.
Po krótkim omówieniu idei zawartych w każdym z akapitów podzielcie się na mniejsze grupy i rozważcie następujące kwestie:
a. Pomyślcie o społecznościach, z których pochodzicie i zidentyfikujcie środowiska, w których jako młodzież wchodzicie w interakcje z innymi. Jakie są pozytywne lub negatywne siły w nich działające? Czy możecie opisać różne sposoby, w jakie te środowiska wpływają na was?
b. Powyższy tekst kładzie wielki nacisk na pozytywny wpływ, jaki wywiera służba na duchowy i intelektualny rozwój oraz na zdolność młodego pokolenia do przyczyniania się do postępu społecznego. Omówcie tą ważną ideę, która wskazuje na podwójny cel moralny, czerpiąc jak najwięcej z przykładów z waszych społeczności.
c. Podkreślając wagę starań młodych ludzi, aby prowadzić spójne życie, tekst odnosi się do pytań takich jak: studiować czy służyć, rozwijać i doskonalić siebie czy działać na rzecz dobra innych, jako „fałszywych wyborów”. W jaki sposób są to fałszywe wybory i w jaki sposób mogą paraliżować młodą osobę? Jakie są inne przykłady fałszywych wyborów, których należy unikać?
2Przeczytajcie następujący tekst w dużej grupie. Możecie krótko omówić pytanie postawione w pierwszym akapicie zanim przejdziecie do dalszej części dokumentu.
Podczas pierwszej sesji konferencji rozmawialiście o kilku ważnych aspektach bycia młodzieżą. Jedną z rozważanych kwestii był wpływ konstruktywnych i destruktywnych sił społecznych na młodych ludzi. Teraz zapraszamy was do pomyślenia o młodszej młodzieży, która znajduje się w szczególnym okresie wczesnego dojrzewania i reprezentuje „rezerwuar zdolności do przemiany społeczeństwa, który czeka na to, aby z niego skorzystać”9. Co sprawia, że ten wiek jest tak szczególny?
Młodsza młodzież, w wieku od 12 do 15 roku życia stanowiącym okres przejściowy między dzieciństwem a młodością, doświadcza nagłych zmian fizycznych, intelektualnych i emocjonalnych. Rozwijają się jej duchowe zdolności. Nowy poziom świadomości rozbudza w niej większe zainteresowanie głębokimi pytaniami oraz własnymi talentami i możliwościami. „Poszerza się i pogłębia ich zdolność obserwacji”10, stwierdza ‘Abdu’l-Bahá, a ich zdolności intelektualne „budzą się i doskonalą”11. Podczas tego krótkiego i kluczowego trzyletniego okresu kształtują się poglądy na temat jednostki i społeczeństwa, które mogą wpłynąć na resztę ich życia. Lecz zachwyt tymi nowymi możliwościami często miesza się z uczuciem zmartwienia, dyskomfortu i wątpliwości, co może prowadzić do sprzeczności w ich zachowaniu. Dlatego w tym wieku niezbędne jest skierowanie tych nowych zdolności w stronę bezinteresownej służby ludzkości. Wymaga to otrzymania właściwego rodzaju edukacji i wychowania, inaczej „ich przymioty uduszą się w cuchnącej atmosferze ego”12.
Niektóre poglądy na temat młodszej młodzieży nie stawiają tego wieku w pozytywnym świetle. Popularny pogląd na przykład stanowi, iż wiek ten jest pełen zagubienia i kryzysów. Takie myśli sprzyjają warunkom, w których rozprzestrzeniają się niepożądane wzorce zachowań. Właściwe zrozumienie tego wieku jest takie, że są to młodzi, bezinteresowni ludzie, z „wnikliwym poczuciem sprawiedliwości, zapałem do poznawania wszechświata oraz chęcią oddania swojego wkładu w budowę lepszego świata”13. Negatywne cechy, którymi się czasami wykazują z pewnością nie są nieodłączną częścią tego etapu rozwoju człowieka.
Kluczową sprawą do rozważenia są zatem źródła niedopuszczalnych wzorców zachowań, którymi czasami cechują się niektórzy przedstawiciele młodszej młodzieży. Dwa czynniki wymagają szczególnie uważnego przemyślenia w tym względzie. Po pierwsze, wpływ negatywnych sił społecznych na wiele społeczności doprowadził do rozprzestrzenienia się różnych chorób społecznych, które w ogromnym stopniu wpływają na sposób, w jaki młodzi ludzie postrzegają siebie i społeczeństwo. Po drugie, na młodszą młodzież wielki wpływ wywiera sposób, w jaki zachowują się w stosunku do niej dorośli. Chociaż w tym wieku ci młodzi ludzie nabierają zrozumienia wielu głębokich kwestii, dorośli czasami nalegają, by traktować ich jak dzieci. Dodatkowo, rozbieżność między słowami a czynami, jaką czasami wykazują niektórzy dorośli może stanowić źródło dezorientacji młodych ludzi, którzy poszukują standardów, według których mogliby kształtować swoje życie.
Podkreślanie wpływu negatywnych sił społecznych na młodszą młodzież nie oznacza, że młodzi ludzie są po prostu słabi. Z pomocą mogą oni stawić czoła tym siłom. Mogą rozwinąć zdolności duszy i umysłu, które nie tylko pozwolą im wznieść się ponad takie wyzwania, ale również przyczynić się do budowy nowego społeczeństwa. Wobec tego Powszechny Dom Sprawiedliwości wzywa do takiego podejścia, „które będzie angażować ich zainteresowania, kształtować ich umiejętności nauczania i służby oraz integrować ich ze starszą młodzieżą”14. Potrzebują takiego środowiska, które będzie pielęgnować ich cechy duchowe i inspirować ich zapał do nauki oraz istotnego działania. Rola, jaką w tworzeniu takiego klimatu może odegrać starsza młodzież, która świetnie pamięta i rozumie doświadczenia wczesnego okresu dojrzewania, jest kluczowa. Ponieważ młodsza młodzież często szuka w nich przykładów do naśladowania, starszą młodzież wzywa się do świętego obowiązku pomocy swoim młodszym „odpowiednikom” wzmocnić ich moralne fundamenty.
W tym kontekście młodzież bahaicka i jej przyjaciele w wielu społecznościach angażują się w służbę jako animatorzy programu wzmocnienia duchowego młodszej młodzieży. Program ten daje młodym ludziom „potrzebne narzędzia do walki z siłami, które ograbiłyby ich z ich prawdziwej tożsamości jako szlachetnych istot oraz z pracy dla wspólnego dobra”15. W radosnej i przyjaznej grupie rówieśników, która służy jako środowisko wzajemnego wsparcia, młodsza młodzież studiuje teksty, które wprowadzają szereg fundamentalnych idei. Pomaga im się wyostrzyć duchową percepcję, rozpoznać siły kształtujące społeczeństwo, wzbogacić umiejętności ekspresji, które z kolei pozwalają im rozumieć i jasno opisywać otaczający ich świat. Poprzez akty służby uczą się razem przyczyniać do pomyślności i dobra społeczeństwa.
Wzmacniając konstrukcję moralną, która się rozwija w ich umysłach, idee zawarte w każdym z tekstów dają młodszej młodzieży pełne nadziei spojrzenie na życie i społeczeństwo. Animatorzy, jako ich przyjaciele, wspierają ich i prowadzą w tym procesie, dbając o to, by traktować ich nie jak dzieci, ale młodych ludzi o rosnących możliwościach przyczyniania się do wznoszenia nowej cywilizacji. Tworząc warunki, które inspirują bezinteresowną służbę na rzecz społeczeństwa, animatorzy są również uważni, aby zajęcia, które prowadzą nie wzbudzały w ich podopiecznych próżności czy egocentryzmu. Ich relacje z rodzicami młodszej młodzieży pielęgnują ducha współpracy i pomagają poszerzyć pozytywne środowisko stworzone w grupie o ich domy i całą społeczność.
Wpływ programu na animatorów jest równie znaczący. Niezależnie od tego, czy byli członkami grupy młodszej młodzieży, czy nie, na wszystkich wpływa moc programu do kształtowania celu moralnego. Skuteczność ich służby dla młodszego pokolenia wzrośnie w takim stopniu, w jakim oddadzą się własnemu rozwojowi duchowemu. Świadomi przejętych od społeczeństwa konceptów, które wpływają na ich umysły, animatorzy są zawsze świadomi wpływu nauk Bahá’u’lláha na swoje myśli oraz działania. Starają się także stworzyć taką atmosferę między sobą i w swoich wspólnotach, gdzie największą radość czerpie się z pomagania „sobie nawzajem […] wspinać się na wyżyny służby”16.
Po krótkim omówieniu idei zawartych w każdym z akapitów podzielcie się na mniejsze grupy i rozważcie następujące kwestie:
a. Tekst sugeruje, że siły społeczne, które wpływają na młodzież mogą mieć nawet większy wpływ na młodszą młodzież. Myśląc o młodszej młodzieży w waszej społeczności, porozmawiajcie o tym, w jaki sposób ulega ona destrukcyjnym siłom i jakim wzorcom zachowań siły te dają początek.
b. Niektórzy z was przyjechali ze społeczności, w których jest co najmniej kilka grup młodszej młodzieży, a być może nawet służycie jako animatorzy. Opiszcie, w jaki sposób zaangażowana w program młodsza młodzież rozwija się duchowo i intelektualnie oraz jak uczy się przyczyniać do rozwoju swoich rodzin i społeczności.
c. Każdy tekst z programu młodszej młodzieży pomaga młodym ludziom zrozumieć jeden z wielu fundamentalnych konceptów. „Powiewy umocnienia” na przykład pomagają im zrozumieć, że jeśli dołożą wysiłków, aby rozwinąć i siebie i swoje społeczności, Bóg ich umocni. Omówcie główne koncepty przynajmniej trzech innych tekstów z programu. Jak wpływają one na sposób, w jaki młodsza młodzież postrzega siebie i otaczający ją świat?
d. Stwierdzenie powyżej podkreśla związek między służeniem w roli animatora a rozwojem duchowym. Porozmawiajcie o tym, jakie duchowe cechy i postawy powinien starać się wykazywać ktoś, kto wspomaga grupę młodszej młodzieży i jak służba pomaga mu lub jej w tym względzie.
3Dwa pierwsze rozdziały, które przestudiowaliście wyjaśniają, iż przed dzisiejszym pokoleniem młodzieży stoi wielka odpowiedzialność przyczynienia się do polepszenia społeczeństwa. Na nich również spoczywa obowiązek pielęgnowania takiego środowiska, w którym młodsi członkowie społeczeństwa mogą osiągnąć duchowe i intelektualne moce potrzebne, aby stać się budowniczymi nowej cywilizacji. Zadanie to jest bez wątpienia ogromne. Aby przeciwdziałać potężnym siłom społecznym, które pozbawiają ich energii i wypaczają ich cel, młodzież może polegać na niezawodnej pomocy bożej. Musi ona także poprawić swoją umiejętność tworzenia atmosfery wzajemnego wsparcia i pomocy pośród niej samej i w jej społecznościach, w których wzrasta jej moc przemiany społeczeństwa.
Poniżej znajduje się fikcyjna rozmowa pomiędzy czwórką bliskich przyjaciół – dwóch chłopców (Sampa i Sanjiv) i dwóch dziewczyn (Caroline i Rayen) – którzy mieszkają w Springtown – przedmieściu Metropol City zamieszkałym przez około 4000 osób. Wielu mieszkańców Springtown jest w wieku pomiędzy 15 a 30 rokiem życia. Sampa (18) oraz Rayen (19) właśnie skończyli liceum, podczas gdy Sanjiv i Caroline (mający po 21 lat) studiują na jednym z dużych uniwersytetów w Metropol City. Za wyjąkiem Caroline, która dołączyła do nich niedawno, znają się od lat. Chodzili razem do podstawówki i liceum w Springtown i od 3 lat służą jako animatorzy grup młodszej młodzieży. Obecnie ich czwórka wspiera w Springtown cztery grupy o łącznej liczbie około 50 osób. Wspólna służba wzmocniła ich przyjaźń i zawsze prowadzą pełne entuzjazmu rozmowy o swoich działaniach i rozwoju ich społeczności. Rayen oraz Sanjiv są bahaitami.
***- Musimy rozmawiać więcej na temat idei kroczenia ścieżką służby – zaczyna Sampa. – Wiem, że chodzi tu o służbę, którą ktoś oferuje, ale pojawia się również pytanie, jak ta służba jest wykonywana.
- Cóż, mi podoba się fakt, że służymy razem – Rayen odpowiada szybko. – Służenie samej byłoby trudne. Z tak wspaniałymi ludźmi dookoła, znajduję odwagę, by kontynuować służbę.
- To prawda – dodaje Caroline. – Ale myślę też, że fakt, że służymy razem pomaga nam unikać negatywnych wzorców zachowań. Ja sama musiałam dokonać wielu zmian odkąd zaczęłam służyć z wami; zmian, które byłyby trudne w pojedynkę.
Sanjiv uśmiecha się w zamyśleniu do Caroline i mówi – Przypomniało mi się, o czym mówi Powszechny Dom Sprawiedliwości, że ścieżki służby „można doświadczyć i ją poznać, nie tylko w pojedynkę, ale też z dużą ilością osób”17. Wydaje mi się, że to również oznacza, że służba pozwala dużej liczbie ludzi czynić postępy i dojrzewać razem.
- To wszystko jest dla mnie nowe – mówi Caroline – ale nasza jedność czyni ogromną różnicę. Nie tylko nie kłócimy się, ale również postrzegamy rzeczy w ten sam sposób. Jesteśmy zjednoczeni w tym, czego poszukujemy, podążamy w tym samym kierunku. Poznałam wielu ludzi, dobrych i inteligentnych ludzi z dobrymi pomysłami i czystymi intencjami. Ale nie mogą dokonać postępu razem, nie mają wspólnej wizji.
***- Myślę, że element składowy jedności to zaakceptowanie, że każdy z nas kroczy drogą w różnym tempie – mówi Rayen. – Jak to wyraził Dom Sprawiedliwości, Sanjiv? – pyta z uśmiechem.
- Że ścieżka „przystosowuje się do zróżnicowanego tempa i kroków”18. – mówi Sanjiv wyraźnym i spokojnym głosem.
- Zróżnicowane tempo i kroki. – Rayen kontynuuje. – Łatwo jest po prostu pędzić, ponieważ możemy, ale zatrzymanie się, obejrzenie za siebie i może cofnięcie się, aby wesprzeć przyjaciela wymaga szczerej miłości i cierpliwości. W przeciwnym razie, jak możemy wspólnie dokonać postępu?
- Ale Rayen, musimy również mieć na uwadze, że nie chodzi tu tylko o kilkoro bardzo dobrych przyjaciół służących razem, ale również o inspirowanie i zapraszanie tych, którzy jeszcze na tej ścieżce nie są, aby do nas dołączyli – mówi Caroline. – Gdyby Sanjiv nie zaprosił mnie, nie byłabym tutaj. Wielu młodych ludzi chciałoby przyczynić się do polepszenia społeczeństwa, ale nie wiedzą, jak to zrobić. Musimy nauczyć się tworzyć prawdziwe i trwałe przyjaźnie z innymi ludźmi, którzy też chcą naprawiać świat.
***- Naprawdę podoba mi się to, co powiedziała Caroline. Jest ważne, aby nasze wysiłki były szczere i abyśmy pracowali ciężko. Ale jeśli nie potrafimy pomóc innym chętnym, by wkroczyć na ścieżkę służby, będzie ciężko osiągnąć trwałą zmianę – mówi Sanjiv. – Jednak istotne jest, abyśmy przemyśleli nasze własne cechy i nastawienie, zarówno jako jednostki, jak i grupa.
- To prawda – mówi Sampa. – Tak wiele dobrych przedsięwzięć nie udaje się z powodu egocentryzmu zaangażowanych w nie osób. Czasami prowadzi to do przywiązywania za dużej wagi do wad innych i zamiast zachęcać przyjaciół, którym być może nie jest łatwo, zaczyna się ich krytykować.
- O, krytyka nie służy nikomu – mówi Caroline. – Hamuje wzrost. Ale w dzisiejszych czasach jest to coś tak częstego w społeczeństwie. Czasami wydaje się, że każdy krytykuje każdego.
- A czasem problemem nie jest krytykowanie innych. Niektórzy mogą tak skupić na własnych słabościach, że ich to paraliżuje – mówi Sanjiv.
Sampa mówi: - Nikt nigdy nie powinien się czuć bezradny. Mamy zapewnienie o boskiej pomocy – musimy w to uwierzyć, prawdziwie uwierzyć – i mamy przyjaciół dookoła nas. Przyjaźń nie polega jedynie na śmiechu i zabawie, ale na szczerym cieszeniu się z postępu naszych przyjaciół, na pomaganiu sobie nawzajem w rozwoju.
Rayen dodaje: - Myślę, że kiedy ludzie stają się prawdziwymi przyjaciółmi i nieustannie wzajemnie się motywują i zachęcają, to nawet jeśli coś początkowo wydawało się niemożliwe, staje się osiągalne. Wtedy służba staje się czystą przyjemnością, a krąg przyjaciół się poszerza.
***Nastaje moment ciszy, podczas gdy młodzi przyjaciele rozważają podjęte tematy. Spoglądają na siebie i uśmiechają się; jednocześnie ogarnia ich silne poczucie duchowego braterstwa. Wszyscy zdają się chcieć coś powiedzieć, ale wahają się. Wydaje się, że Sanjiv ma największą ochotę zabrać głos.
- Po prostu to powiedz, powiedz Sanjiv – Carolina ponagla go a wszyscy wybuchają śmiechem.
- Właśnie tak sobie myślę, że musimy się wiele nauczyć o tych niezmiernie głębokich ideach. Weźmy siebie samych jako przykład. Wszyscy jesteśmy animatorami, prawda? Teraz pomyślcie o tym, co jest potrzebne, aby odpowiednio wspierać grupę gorliwej, entuzjastycznej i pełnej energii młodszej młodzieży przez trzy lata, a niekiedy dłużej. Pomyślcie też o nawiązaniu i podtrzymaniu naprawdę dobrej przyjaźni z innym animatorami i stałym pomaganiu sobie nawzajem. Czy możemy dobrze radzić sobie w tych sprawach, jeśli nie jesteśmy gotowi się uczyć?
Grupa poddaje słowa Sanjiva cichej refleksji. – Myślę, że powinniśmy zacząć od tego, o czym Caroline mówiła wcześniej, o posiadaniu absolutnej wiary w to, że Bóg nas wspomoże, jeśli będziemy szczerzy – Sampa odzywa się po pewnym czasie.
- Musimy być również pokorni i zaakceptować, że nie wiemy wszystkiego – dodaje Rayen. – Myślę, że uczymy się, jak się uczyć. To, że często razem studiujemy, wspieramy się nawzajem w prowadzeniu grup i regularnie spotykamy się, aby konsultować się i poddawać działanie refleksji jest bardzo pomocne.
Caroline mówi: - Uważam, że uczymy się też słuchać siebie nawzajem. Moja przyjaciółka mawiała: „Wiem, że mnie słyszałaś, ale czy naprawdę mnie słuchałaś?” Czasem ludzie bardziej cenią elokwencję, a znacznie mniej uważne słuchanie bez uprzedzeń. Ludzie mogą się lepiej wspierać, jeśli naprawdę siebie słuchają.
Sanjiv mówi: - Słuchanie ma również związek z tym, jak się konsultujemy. ‘Abdu’l-Bahá mówi, że „konsultacja musi mieć na celu badanie prawdy”19 oraz że „należy rozważyć swoje opinie z największym spokojem, cierpliwością i opanowaniem”20. W moim odczuciu częścią uczenia się jest bycie szczerze zainteresowanym dotarciem do prawdy, a nie „zaledwie wygłaszaniem osobistych opinii”21.
- Naturalnie można mieć własne opinie – mówi Caroline – ale trzeba je wyrażać w taki sposób, aby dyskusję rozwinąć, a nie stłumić poglądy innych. Chciałabym dodać, że kiedy spotykamy się na spotkaniach refleksyjnych i rozmawiamy, tak właśnie się czuję. Wszystkie nasze spostrzeżenia i uwagi są doceniane i wy naprawdę chcecie wiedzieć, co każdy z nas myśli i czuje. Uczę się taka być i to jest po prostu wspaniałe!
***Przyjaciele kontynuują rozmowę, jak mogą się skutecznie nawzajem wspierać. Zastanawiają się, jak mogą uwznioślić relacje między przyjaciółmi. – Dzisiejszy świat jest skomplikowany, z tymi wszystkimi nowymi technologiami. – zauważa Rayen. – Niektórzy z nas mają więcej przyjaciół w przestrzeni wirtualnej niż w świecie rzeczywistym. Kontakty w Internecie mogą kierować się innymi wartościami; będziemy wtedy prowadzić życie pełne sprzeczności. Wydaje mi się, że jeśli pozostaniemy świadomi, że miłująca obecność Bahá’u’lláha zawsze nas otacza, będziemy się starali uwznioślić każdą relację.
- Rozmawialiśmy kiedyś, jak czasami ludzie wolą wysłać smsa do kogoś na drugim krańcu świata, niż porozmawiać z osobą, która siedzi obok nich – mówi Sampa. – Nic nie może zastąpić prawdziwej przyjaźni, zbudowanej na wspólnym pragnieniu i pełnym oddaniu działaniu na rzecz polepszenia swojej społeczności. To jest dla mnie jeden z najważniejszych punktów w tej dyskusji.
***Po krótkim omówieniu myśli zawartych w każdej części rozmowy między przyjaciółmi, podzielcie się na mniejsze grupy i rozważcie następujące pytania:
a. Tworzenie środowiska wzajemnego wsparcia obejmuje również posiadanie wizji licznej młodzieży, która jako prawdziwi przyjaciele pracuje razem, aby zmienić swoją społeczność. Jak podszedłbyś do spełnienia takiej wizji w swoim rejonie lub społeczności? Jak ważna byłaby rozmowa pośród młodzieży i jaki byłby jej cel i treść?
b. Wzajemne wsparcie nie odnosi się zaledwie do pomagania sobie wzajemnie w podejmowaniu aktów służby, ale także w rozwoju w innych aspektach życia. Jakie inne aspekty życia wymagają wzajemnego wsparcia? Rozważ na przykład dostosowanie własnego postępowania do praw i zasad Wiary, edukację, pracę oraz małżeństwo.
c. Młodzi ludzie spędzają dużo czasu razem i naturalnie część czasu przeznaczona jest na zabawę i relaks. Jednakże dla ich rozwoju ważne jest, aby unikali marnowania zbyt dużej ilości czasu na błahostki oraz aby starali się, żeby ich relacje w różnych środowiskach, w tym w Internecie, były bardziej szlachetne. Jak młodzież może to osiągnąć?
d. Powyższa rozmowa podkreśla wagę budowania silnych więzów przyjaźni pośród ludzi, którzy służą razem. Co uważasz za prawdziwą naturę przyjaźni? Jak można określić, które przyjaźnie są pomocne, a które szkodliwe dla rozwoju młodych ludzi?
4Poprzednia sesja podejmowała temat znaczenia wzajemnego wspierania się przez młodzież i wspólnego postępu w służbie społeczeństwu. Było jasne, że budowanie nowego społeczeństwa w dużej mierze zależy od szczerych wysiłków rosnącej liczby osób, które są zdolne „utkać z ich indywidualnych inicjatyw oraz wspólnych wysiłków skuteczny wzorzec wspólnego działania”22. W tym świetle, zastanówcie się teraz nad wkładem, jaki wasze pokolenie może wnieść w budowanie tętniącej życiem społeczności w dzielnicach, wioskach i innych miejscach, gdzie znajdują się ludzie chętni do działania na rzecz wspólnej przemiany.
Aby rozważyć to pytanie, niezbędne jest, aby pokrótce przyjrzeć się niektórym elementom systemu działania, który kieruje przedsięwzięciami światowej wspólnoty bahaickiej. Większość działań wspólnot bahaickich mających na celu budowanie nowego społeczeństwa zainspirowanego naukami Bahá’u’lláha odbywa się w kontekście rejonu – niezbyt dużego obszaru geograficznego składającego się z wiosek i być może małego miasteczka lub z dużego miasta i jego przedmieść. Głównym celem w każdym rejonie jest wzmocnienie, poprzez stosowanie nauk bahaickich, trzech głównych uczestników w procesie przemiany: jednostki, wspólnoty i instytucji. Praca ta obejmuje mobilizowanie, dzięki procesowi Instytutu, rosnącej liczby ludzi zdolnych działać na rzecz postępu społecznego i duchowego; budowania tętniących życiem lokalnych społeczności, gdzie „jednostki, rodziny oraz instytucje… [pracują] razem we wspólnym celu dla dobra ludzkości, zarówno w niej, jak i poza jej granicami”23; oraz rozwoju instytucji zdolnych do mobilizowania, ukierunkowywania oraz jednoczenia energii wielu przyjaciół, którzy są chętni do służby. Rejony znajdują się oczywiście na różnych etapach rozwoju w zależności od liczebności i efektywności tych, którzy działają na rzecz zmiany, a także od siły i postępu lokalnych wspólnot oraz instytucji. W niektórych rejonach wysiłki bahaitów na rzecz budowania nowego społeczeństwa dopiero się rozpoczną.
W każdym rejonie przyjaciele stają przez różnymi wyzwaniami. Wielu z nich mieszka w przeważnie jednorodnych wioskach na terenach pozamiejskich lub w zazwyczaj zróżnicowanych dzielnicach dużych miast. Niektóre miejsca charakteryzuje silny duch wspólnoty, a w innych jest on wyraźnie nieobecny. Przyjaciele w rejonie mogą również spędzać czas z innymi ludźmi ze względu na wspólne zainteresowania, na przykład studia na tej samej uczelni czy członkostwo w zawodowych lub społecznych organizacjach, które nie są ograniczone fizyczną lokalizacją. Aby budować nowe społeczeństwo, przyjaciele starają się w tych środowiskach i przestrzeniach rozwinąć zdolność wcielania w życie nauk Bahá’u’lláha. Żadne społeczeństwo nie może doświadczyć duchowego ani społecznego postępu, jaki możliwy jest na tym etapie życia ludzkiego, bez bezinteresownej służby jego członków.
Rozmyślając nad staraniami młodego pokolenia, aby podążać ścieżką służby, ważne jest, aby przemyśleć, jak może ono „rozbudzić w dzielnicach czy wioskach tętniącą życiem społeczność”24. Poniższa historia oraz następujące po niej pytania pomogą wam skonsultować się na temat waszego wkładu w budowanie społeczności, które coraz bardziej odzwierciedlają wizję Bahá’u’lláha dla ludzkości.
***We wschodnim regionie Manjalo, w rejonie Heri, leży Jambo, duża wioska zamieszkiwana przez około 3000 mieszkańców, położona na łagodnych zboczach góry Muze. Jest to piękna wioska z krętymi uliczkami, wzdłuż których rosną wspaniałe drzewa jakarandy, których fioletowe kwiaty w połączeniu z soczystą zielenią pól wypełniają wioskę duchem pełni życia. Jej różnorodni mieszkańcy (z których co piąty jest w wieku poniżej 11 lat, a co dziesiąty w wieku młodszej młodzieży) pochodzą z różnych plemion, które żyją razem od wielu lat. Jako że ponad połowa z nich jest w wieku poniżej 30 lat, jest to pod wieloma względami bardzo energiczna grupa.
Wysoko na zboczach góry stoi duży, stary kościół o bielonych ścianach, który góruje nad Jambo, a u jej stóp znajduje się szkoła podstawowa i liceum. A pomiędzy nimi jest cała reszta: mały, schludny urząd pocztowy, otoczone murem domy bogatych mieszkańców, pokaźnych rozmiarów klinika z czerwonym dachem, gwarny ośrodek sportu, spore targowisko z dobrze zaopatrzonymi sklepami, a najbliżej szkół rozciąga się kompleks mieszkaniowy, gdzie rezyduje większość mieszkańców Jambo. Są oni pracowici. Każda rodzina ma działkę, na której uprawia zieleninę bogatą w żelazo oraz pyszne rośliny bulwiaste. Zarobek mężczyzn zatrudnionych w oddalonej o 10 km na północ kopalni miedzi oraz wizyty ludzi z gorącej i wilgotnej pobliskiej doliny napędzają małą gospodarkę wioski. Nowe restauracje otwarto wzdłuż krętej głównej drogi, podobnie jak kilka piwiarni, które swoją ogłuszającą muzyką zmieniają spokojne Jambo.
Jambo różni się od pobliskich wiosek pod wieloma względami, ale głównie tym, że niemal co trzeci mieszkaniec pracuje na rzecz dobra społeczności. Można powiedzieć, że są oni oddani uczeniu się, jak wykorzystać nauki Bahá’u’lláha, aby zbudować lepsze społeczeństwo. Ich często żarliwe rozmowy ukazują jedno: jak studiowanie Słowa Bożego poprzez kursy Instytutu dało im pragnienie zrozumienia i chęć służenia. Otworzyli swoje domy na spotkania modlitewne; wspierane przez nastolatków dzieci spotykają się co tydzień w cieniu drzew, w domach i w klasach czerpiąc z duchowej edukacji; młodsza młodzież i jej młodzieńczy animatorzy są źródłem nieustannej aktywności: niekiedy sumiennie studiują swoje teksty w grupach, kiedy indziej w ruchu, zbierając śmieci, odwiedzając chorych, sadząc drzewa, służą jak tylko mogą. Promienne uśmiechy ich rodziców mówią, że nadzieja na zdolność ich dzieci do zmierzenia się z szybko zmieniającym się światem wypiera rozpacz, gdy z każdym dniem rośnie odwaga moralna widoczna w słowach i czynach ich pociech. I jest wiele radości, gdy spotykają się ci zaangażowani w działania – dzieci, młodsza młodzież, młodzież i dorośli. Nie brakuje również poważnej konsultacji, gdyż mieszkańcy starają się zwiększyć efektywność swoich przedsięwzięć.
W Jambo ma miejsce nieustannie udzielanie zachęty. Koordynatorzy Instytutu wraz z Lokalnym Zgromadzeniem Duchowym współpracują z innymi instytucjami i czołowymi przedstawicielami społeczności we wspieraniu tych, którzy zgłoszą się, aby odegrać swoją rolę. Bez względu na wiek czy płeć, konsultują się, jak otoczyć opieką tych, którzy troszczą się o postęp Jambo i jak zaprosić tych, którzy jeszcze nie są zaangażowani do wspólnego działania.
Zmiany rozpoczęły się jakieś pięć lat temu. Po konsultacji z Członkiem Rady Pomocniczej kilkoro bahaitów zrozumiało, że sami nie są w stanie wypełnić nadziei, jaką pokłada Bahá’u’lláh dla ich wspólnoty. Doszli do wniosku, że muszą znaleźć innych w Jambo, którzy są gotowi pracować razem na rzecz przemiany. Podczas rozmów z sąsiadami na temat tego, co umożliwiają nauki Bahá’u’lláha, znaleźli wiele osób zaniepokojonych losami wioski i chętnych do pomocy. Dzięki kółkom studiujących kilku z nich zaczęło uczyć dzieci i organizować spotkania modlitewne. Ale wkrótce pojawiły się problemy – jedność była krucha i często wybuchały kłótnie, zapał gasł, kiedy ludzie byli pozostawieni samym sobie bez wsparcia i zachęty, a gdy otwarto kopalnię miedzi te osoby, na których można było najbardziej polegać stały się zbyt zajęte pracą, aby podtrzymać zobowiązania wobec społeczności. Nadal jednak pozostała razem mała grupka przyjaciół, która w trudnościach widziała szansę na zbudowanie prawdziwej i trwałej przyjaźni.
Trzy lata temu w Jambo nastąpił przełom. Kilkoro przyjaciół, którzy uczestniczyli w kursie Instytutu dla animatorów młodszej młodzieży powróciło bardzo podekscytowanych. Odwiedzili wiele rodzin, rozmawiali o tym, co wiara bahá’í naucza na temat okresu wczesnej młodości, zgłębiali cechy potrzebne młodym ludziom, aby przeciwstawić się destruktywnym siłom i zastanawiali się, jak razem z rodzicami mogą stworzyć atmosferę duchowo wzbogacającą dla młodych ludzi w Jambo. Wkrótce pracowali z dwudziestką gorliwych przedstawicieli młodszej młodzieży w dwóch grupach. Później podjęli rozmowę ze starszą młodzieżą w społeczności. Powiedzieli, że młodsza młodzież podziwia ich i wzoruje się na nich, a ponieważ rozumieją naturę ich wieku, mogą im najlepiej pomóc. Mówili też o tym, jak służenie w roli animatora pomaga młodej osobie się rozwijać. „Pomagając młodszej młodzieży, sami również będziecie rozwijać się duchowo i intelektualnie i razem będziemy przyczyniać się do budowania lepszej społeczności” – wyjaśniali.
Na początku jedynie kilkoro młodych ludzi się zaangażowało, ale przyjaciele nie zaprzestali swoich relacji z młodzieżą. W kolejnych rozmowach, coraz więcej osób odpowiadało pozytywnie. Z czasem wykształconych zostało wielu animatorów. Gdy siła programu stała się widoczna, lokalne instytucje i czołowi przedstawiciele społeczności – nawet ci, którzy wątpili na początku – przekonali się, że oddanie okazane młodszej młodzieży jest niezbędne dla przyszłości i pomyślności Jambo. Wielu otworzyło swoje domy na spotkania grup i zaoferowało swoje środki i talenty. W szkołach zostały stworzone specjalne warunki dla licealistów, którzy byli zainteresowani utworzeniem grup składających się z ich młodszych kolegów.
I tak oto społeczność połączyła się. Z biegiem czasu, kiedy młodsza młodzież ukończyła program, wielu z nich zdecydowało się wziąć udział w kursach Instytutu. Niektórzy z nich zaoferowali swój wkład w społeczność poprzez edukację dzieci, inni kontynuowali służbę jako animatorzy, przyczyniając się w ten sposób do dalszego rozwoju programu dla młodszej młodzieży. Coraz więcej ludzi przekonywało się, iż kursy Instytutu mają moc rozbudzenia zaangażowania w długofalowe działanie i dołączało do nauki. Wspólne wysławianie Boga stało się częstsze i pojawiło się głębokie poczucie celu. Obecnie rozmowy w Jambo mają za temat nie tylko tę wioskę, ale również to, jak mieszkańcy mogą wesprzeć inne wioski z rejonu Heri w podążaniu ścieżką rozwoju.
***Powyższa historia ilustruje kilka ważnych zasad, o których powinni pamiętać młodzi ludzie pragnący przyczynić się do budowy społeczności inspirowanych naukami Bahá’u’lláha. Jak stwierdzono wcześniej, stojące przed młodzieżą możliwości przyczyniania się do budowania społeczności są różnorakie. W większości przypadków możliwe jest działanie w skali dzielnicy czy wioski; inni mogą też pracować ze studentami i członkami kadry swojego uniwersytetu. Ci, których otoczenie okaże się mniej otwarte na kolektywne działanie mogą zaangażować ludzi z większego obszaru geograficznego, z którymi dzielą jakieś zainteresowania. Niezależnie od sytuacji, poniższe pytania pomogą wam przemyśleć konkretne kroki, które młodzież może podjąć, aby przyczynić się do materialnego i duchowego postępu wspólnoty, w której się znajduje.
Po krótkim omówieniu zagadnień w każdym akapicie, podzielcie się na mniejsze grupy i rozważcie następujące pytania:
a. Powyższa historia zaczęła się od opisu Jambo jako przestrzeni fizycznej i społecznej. Ważne jest, aby młodzi ludzie zrozumieli warunki społeczności, w której mieszkają, jej ludność, zorganizowanie przestrzeni oraz instytucje i procesy, które nią kierują. Mając to na uwadze, opisz miejsce, w którym mieszkasz, na przykład rysując mapę.
b. Jak zostało to zobrazowane w historii, w sercu procesu budowania społeczności zainspirowanego przesłaniem Bahá’u’lláha musi znajdować się ciągle rozwijany dialog na temat nauk Wiary i ich implikacji dla życia ludności. Takie rozmowy postępują, gdy rosnąca liczba osób studiujących kursy Instytutu powstaje, by zaoferować działania podstawowe: spotkania modlitewne, zajęcia dla dzieci, grupy młodszej młodzieży i kółka studiujących. Co ty możesz zrobić, aby zachęcić liczną młodzież, aby stała się częścią tego dialogu i powiązanych z nim nieodzownym procesem nauki i służby?
c. Jak rozważaliście już w trakcie wcześniejszej sesji, duchowe umocnienie młodszej młodzieży jest niezbędnym procesem w społeczności, ponieważ wychowuje młodych ludzi z duchowymi i intelektualnymi siłami zdolnymi do wspierania rozwoju społeczeństwa. Oceń więc jego postęp w swojej społeczności oraz określ, jak możesz pomóc rosnącej liczbie młodzieży powstać, aby wspierać młodszą młodzież.
d. Budowanie społeczności zakłada ciągłe uczenie się. Jest ono wzbogacane przez ciągły dialog wśród mieszkańców rejonu, wioski czy dzielnicy, dzięki któremu lepiej rozumieją swoją wizję, oceniają rosnące możliwości, identyfikują przeszkody do usunięcia, decydują o kolejnych krokach oraz wzmacniają więzi przyjaźni i miłości. W jaki sposób młodzież przyczynia się (lub mogłaby się przyczyniać) do wzmocnienia procesu konsultacyjnego w twojej społeczności?
e. Społeczność stanowi jednostkę cywilizacji. Jej członkowie i instytucje pracują „razem we wspólnym celu dla dobra ludzkości, zarówno w niej, jak i poza jej granicami”25. Dlatego jest istotne, aby rozważyć, jak młodzież w rozwijającej się społeczności czy rejonie może rozpowszechniać kształtujący cywilizację wpływ nauk Bahá’u’lláha pomagając innej wspólnocie w tym samym, czy też nawet innym, rejonie wejść na drogę zrównoważonego rozwoju.
5Teksty, które omówiliście do tej pory miały na celu pomóc wam przemyśleć niektóre aspekty życia pokolenia młodzieży ożywionej wizją Bahá’u’lláha o nowym społeczeństwie. Przed przejściem do studiowania ostatniego rozdziału, dobrze będzie porozmawiać o tym, w jaki sposób rozwinęło się wasze rozumienie przestawionych kwestii.
Wysiłki bahaitów i ich przyjaciół wkładane w budowanie społeczności nie są po prostu dobrymi programami społecznymi realizowanymi przez bezinteresowne osoby. Oparte są na przekonaniu, że ludzkość znajduje się w bardzo szczególnym okresie swej historii. W swoim rozwoju ludzkość przeszła przez etapy podobne do dzieciństwa i wieku młodzieńczego, a teraz stoi u progu dorosłości. Dwa nierozłączne procesy, jeden dezintegracyjny, a drugi integracyjny, prowadzą ją naprzód. Proces dezintegracji uwidacznia się w przemocy, wojnie, zepsuciu towarzyszącym upadkowi przestarzałego porządku, który nie jest w stanie sprostać potrzebom dojrzewającego świata. Powoduje on sporo zamętu i cierpienia, ale także przyczynia się do usunięcia barier stojących na drodze do jedności między ludźmi. Proces integracyjny jest związany z duchowymi siłami uwolnionymi wraz z przyjściem Bahá’u’lláha. Z jednej strony siły te wpływają na coraz większą liczbę ludzi na całym świecie, by pracować na rzecz jedności i postępu. Z drugiej zaś, stopniowo przekształcają społeczeństwo poprzez świadome wysiłki bahaitów oraz ich przyjaciół.
Zamierzeniem obu procesów – dezintegracji oraz integracji – jest stworzenie światowej cywilizacji, jakiej jeszcze nikt nigdy nie widział. Ich ostatecznym celem jest ustanowienie zjednoczonego świata żyjącego w pokoju, globalnego społeczeństwa rozwiniętego zarówno pod względem duchowym, jak i materialnym. ‘Abdu’l-Bahá mówi:
„Cywilizację materialną można przyrównać do lampy, podczas gdy cywilizacja duchowa jest jej światłem. Jeśli obie cywilizacje zjednoczą się, będziemy mieli jednocześnie i lampę i światło i wartość końcowa będzie idealna.”26
Zamysł budowania nowej cywilizacji wymaga całkowitej zmiany sposobu, w jaki zorganizowane jest społeczeństwo, a także sposobu postępowania i zachowania jego członków. W tym względzie nauki Bahá’u’lláha mają na celu „spowodowanie przemiany całego charakteru ludzkości, przemiany, która okaże się zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie, która wpłynie na warunki tak jej wewnętrznego, jak i zewnętrznego życia.”27
Niezbędnym elementem budowania cywilizacji jest zatem zaakceptowanie faktu, że wszyscy ludzie świata, zaiste każdej społeczności, stanowią jedność. Uznanie tej podstawowej prawdy niesie ze sobą wiele następstw w życiu danej społeczności i społeczeństwa ogółem. W tym dniu wszyscy ludzie na całym świecie otrzymali równą miarę łask i miłosierdzia jednego prawdziwego Boga i w całej swojej różnorodności mają to samo prawo i obowiązek przyczyniania się do tworzenia nowego świata. Kiedy relacje pomiędzy członkami danej społeczności oraz pomiędzy nimi a instytucjami cechuje miłość i sprawiedliwość, wszyscy otrzymują możliwość korzystania z cech danych przez Boga, aby dbać o rozwój społecznego dobra. Kiedy wiedza duchowa i naukowa są dostępne dla wszystkich, członkowie danej społeczności mogą razem uczyć się, jak stosować ją w swoim wspólnym życiu. Odnosi się to do przedsięwzięć budujących społeczności omawianych w poprzednim fragmencie, które nabierają intensywności w wielu rejonach, dzielnicach i wioskach na całym świecie. Zmiana w kulturze, jaką szerzą świadczy o tym, w jaki sposób wyłania się nowe społeczeństwo z wysiłków coraz to większej liczby osób starających się wprowadzać boskie nauki na ten czas w życie coraz większej ilości społeczności.
Następstwa dla życia człowieka, który pragnie przyczyniać się do rozwoju cywilizacji są równie istotne. Taka osoba stara się rozwinąć w sobie takie cechy, postawy oraz umiejętności, które pomagają skutecznie przyczynić się do postępu i nadać różnym aspektom jej życia – nauce, pracy, małżeństwu, życiu rodzinnemu – silne poczucie misji. Taki człowiek dokłada wszelkich starań, aby dostosować się do wysokich ideałów Wiary. Uczenie się, jak wystrzegać się wszelkich uprzedzeń, jak trzymać się wysokich standardów czystości i kierować się prawością we wszystkich relacjach z innymi pomaga mu stać się skutecznym uczestnikiem w staraniach na rzecz przemiany społeczeństwa. „Dążąc do rozwoju osobistego i wcielając w życie bahaickie ideały”28 jest się zanurzonym w społeczności, która cechuje się celowością, w środowisku, w którym prawdziwa jedność popycha przyjaciół w każdym wieku do pomagania sobie nawzajem w osiąganiu coraz wyższego poziomu duchowej, moralnej oraz intelektualnej doskonałości.
Z tego punktu widzenia ten, kto jest świadomy drzemiącego w przesłaniu Bahá’u’lláha potencjału stworzenia świata na nowo bez wątpienia odczuje wielką radość niosąc tę inspirację ludziom świata i pomagając im powstać, aby wypełnili swój obowiązek świadomego budowania nowej cywilizacji.
***Po krótkim omówieniu zagadnień w każdym akapicie, podzielcie się na mniejsze grupy i rozważcie następujące pytania:
Istnieje wiele sfer działania, poprzez które ludzie uczą się wprowadzać w życie nauki Bahá’u’lláh, w celu przyczynienia się do budowy nowej cywilizacji. Poniższe pytania pomogą wam przemyśleć związek pomiędzy budowaniem cywilizacji a pracą i edukacją, małżeństwem i rodziną, oraz lokalną społecznością.
Każda z grup może omówić jedno z poniższych pytań:
a. Edukacja, zdobywanie wiedzy i praca są niezbędne do wkładu jednostki w budowanie cywilizacji. Jak młodzi ludzie mogą w różnych społecznych warunkach zapewnić sobie otrzymanie najbardziej efektywnej dostępnej edukacji? Jak praca czy zawód mogą służyć jako środek do przyczynienia się do budowania cywilizacji? Co uczyniłoby je przeszkodą?
b. Jak młodzi ludzie mogą się odpowiednio przygotować do założenia rodziny i małżeństwa, które przyczyniłyby się w sposób znaczący do stworzenia nowego społeczeństwa?
c. Jaka byłaby natura lokalnej społeczności, która jest w stanie pomóc swoim członkom rozwinąć cechy i zdolności prawdziwych budowniczych cywilizacji? Jakie interakcje między mieszkańcami takiej społeczności oraz z jej instytucjami pomogłyby zwiększyć zaangażowanie młodych ludzi w na przykład prowadzenia życia w czystości?
d. Budowanie nowej cywilizacji będzie wymagało setek lat ciężkiej pracy. Aby zbudować trwały fundament, niezbędne jest zaangażowanie dużej liczby młodzieży. Jak młodzież – od której zależy tak wiele pracy budowania nowego świata – może efektywnie wspierać się nawzajem, aby osiągnąć postęp we wszystkich sferach swojego życia?
1 List od Powszechnego Domu Sprawiedliwości do bahaitów na całym świecie z dn. 8 lutego 2013 r., s. 2.
2 ‘Abdu’l-Bahá, The Secret of Divine Civilization (Wilmette: Bahá’í Publishing Trust, 1990), s. 103.
3 Ibid.5 ‘Abdu’l-Bahá, The Promulgation of Universal Peace: Talks Delivered by ‘Abdu’l-Bahá during His Visit to the United States and Canada in 1912, (Wilmette: Bahá’í Publishing Trust, 2007), z przemówienia w Nowym Jorku, 12 kwietnia 1912 r., w mieszkaniu pani Phillips, ak. 2.
6 Ibid.7 ‘Abdu’l-Bahá, Selections from the Writings of ‘Abdu’l-Bahá (Wilmette: Bahá’í Publishing Trust, 1997, 2009), ak. 120.2.
8 List od Powszechnego Domu Sprawiedliwości z dn. 8 lutego 2013 r., s. 2.
9 List od Powszechnego Domu Sprawiedliwości do wszystkich Narodowych Zgromadzeń Duchowych z dn. 12 grudnia 2011 r., s. 7.
10 ‘Abdu’l-Bahá, The Promulgation of Universal Peace, z przemówienia w Nowym Jorku,, 17 listopada 1912 r., ak. 3.
11 Ibid.12 ‘Abdu’l-Bahá, ‘Abdu’l-Bahá on Divine Philosophy (Boston: Tudor Press, ok. 1918 r), s. 132.
13 Przesłanie na Ridvan 2010 od Powszechnego Domu Sprawiedliwości do bahaitów na całym świecie, s. 6.
14 Przesłanie na Ridvan 2000 od Powszechnego Domu Sprawiedliwości do bahaitów na całym świecie, s. 9.
15 Przesłanie na Ridvan 2010, s. 6.17 List od Powszechnego Domu Sprawiedliwości z dn. 12 grudnia 2011 r., s. 2.
18 Ibid.19 ‘Abdu’l-Bahá, The Promulgation of Universal Peace, z przemówienia w Chicago, 2 maja 1912 r., w hotelu Plaza, notatki Josepha H. Hannena, ak. 2.
20 Ibid.22 Przesłanie na Ridvan 2007 od Powszechnego Domu Sprawiedliwości do bahaitów na całym świecie, s. 1.
23 Przesłanie na Ridvan 153 [1996] od Powszechnego Domu Sprawiedliwości do bahaitów na całym świecie, s. 6.
24 Przesłanie na Ridvan 2010, s. 3.26 ‘Abdu’l-Bahá, The Promulgation of Universal Peace, z przemówienia w Nowym Jorku, 14 kwietnia 1912 r., ak. 2.
27 Bahá’u’lláh, Kitáb-Íqán: Księga Pewności, 2:169.
28 List napisany w imieniu Powszechnego Domu Sprawiedliwości do trzech osób, z dn. 19 kwietnia 2013 r.
---------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------------------------
KONFERENCJE MŁODZIEŻOWE, LIPIEC – PAŹDZIERNIK 2013
MATERIAŁY DLA UCZESTNIKÓW